fic b.a.p [This love must be defeated รักนี้ต้องมีคน 'แพ้' ]

ฟิตเรื่องนี้เน้น บังซาน แดโล่ แจออบ น้ะค้ะะะ 

ฟิคเรื่องแรกของไรท์เบรยยยยย
มีอะไรที่ผิดพลาดขออภัยด้วยน้ะ
อ่านแล้วช่วยคอมเม้นที แย่ดียังไงไรท์รับได้ T T 
ถ้าไม่คอมเม้นก็ไม่เป็นไรรรร
@whantee ทวิตไรท์เองงง เข้ามาติชมด่าฟิคอะไรก็ได้ ไรท์รับได้เจรงๆ
ส่วนเรื่องเอนซีไม่ต้องห่วง ไรท์จะมีมาเรื่อยๆน้ะค้ะะะะ 

ฝากติดตามด้วยน้ะค้ะะะ 




-สนามบินอินชอน- "อย่าไปได้มั้ยฉันขอร้อง อย่าไปเลย ฉันขาดเธอไม่ได้จริงๆ" น้ำเสียงแหบพร้าจากคนรักที่ยงกุก'เคย'รักมาก่อนถามอย่างมีความเยื่อใย "ไปหา'ผัว'ใหม่ของเธอสิ เผื่อว่าเขาอาจจะทำให้เธอลืมฉันก็ได้นะ" แต่ผลตอบรับกลับไม่เป็นอย่างฝัน ยงกุกพูดแล้วเบือนหน้าหนีใส่เพราะไม่อาจเห็นคนที่ตนเคยรักและเพื่อนที่ไว้ใจที่สุดร่วมกันทำเลว คุณคงยังไม่รู้สินะ ว่าความเลวของคนที่กำลังอ้อนวอนผมไม่ให้ไป สองเดือนก่อน "ฮิมซานนนายไหวใช่มั้ย" เสียงยงกุกพูดเพราะความเป็นห่วง เพราะเมื่อคืนเราร่วมกันทำศึกหนักจนสำเร็จ กลับกลายเป็นว่า ผมไม่เป็อะไรเลย "ไม่ไหวก็ต้องไหวแล้วหล่ะ ฉันก็เป็นผู้ชายเหมือนนายนะ" ฮิมซานพูดพร้อมเปรยตาเย้ายวนผมเหมือนที่เค้าทำเมื่อคืน ก็เพราะเค้ายั่วอย่างนี้แหละทำให้ตัวเค้าเองต้องมาเจออย่างนี้ "นายยั่วฉันอีกแล้วนะ" "ยั่วอะไร ฉันยังไม่..." "ก๊อกๆๆ" ฮิมซานยังพูดไม่ทันจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงจิ๊ปากของยงกุก ที่ทุกอย่างกำลังไปได้สวยอยู่เลย #หรอ แต่สุดท้ายก็ต้องลุกไปเปิดอยู่ดี " อ้าว มาทำไรที่นีจงออบ นายมีปัญหาอะไรรึเปล่า?" ยงกุกถามด้วยความสงสัย เพราะถ้าไม่มีอะไรลูกน้องที่เค้าไว้ใจที่สุดจะบุกมาถึงเกาหลีเลยหรอ " มีเรื่องเร่งด่วนครับ ที่เกาหลีเหนือปัญหามันเยอะมากเลยครับ ผมผมผมไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง" จงออบพูดไปมือสั่นไป ช่วงนี้เค้าเป็นอะไรนะ ผมไปไหนกับฮิมซานทีไร หมอนี่ต้องโผล่มามีเรื่องด่วนตลอด แต่นี่คงเป็นเรื่องใหญ่มากสินะ เค้าถึงได้ทำมือไม้สั่นขนาดนั้น " เรื่องใหญ่ เรื่องใหญ่อะไรจงออบ บอกฉันสิ ฉันเป็นหัวหน้าใหญ่นะ มีอะไรต้องผ่านฉันก่อนไม่ใช่หรอ " "ผมว่าเราไปคุยกันในเถอะครับ " "อ้าวทำไมหล่ะ" " ผมเมื่อย -0- " เอ่อนั่นสิเนอะ ผมนี่ก็คิดไม่ได้จริงๆ555555 และแล้ว ผมก็พาจงออบมาที่ห้องนั่งเล่นที่ติดกับห้องนอนของคอนโดสุดหรูในเกาหลีใต้ " ว่ามาสิ " ผมเห็นจงออบนิ่งอยู่นาน ไม่ยอมพูดอะไรซักที ผมจึงเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน " คือว่านายจำพนันที่เราท้าไว้กับพวกแดฮยอนได้มั้ย " จงออบก็ยังคงพูดต่อไป แต่แค่น้ำเสียงที่เค้ากำลังคุยกับผม ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องดีเลย ผมชักรู้สึกไม่ดีขึ้นมาแล้วสิ " เราแพ้พนันนะครับ " สิ้นคำว่าแพ้พนัน ผมถึงกับช็อคเลยทีเดียว ก็ผมพนันไว้กับพวกแดฮยอนว่า ถาผมแพ้พนันครั้งนี้ มันจะเอาอะไรในตัวผม มันก็เอาไป และนี่แหละ คือสิ่งสำคัญที่ผมต้องชนะมันให้ได้ แต่สุดท้ายผมก็แพ้มันอยู่ดี " แล้วมันต้องการอะไรจากเรา " ผมถามเสียงสั่น ก็แน่หล่ะ ถ้ามันขอทรัพสินจากตระกูลผมไปหมด แล้วผมจะอยู่ที่ไหนหล่ะ " มันบอกกับทางเราว่าจะเอา..." จงออบยังพูดไม่ทันจบ ฮิมซานที่อยู่ในห้องนานอยู่แล้ว ก็เปิดประตูออกมาดูสถานการณ์ข้างนอก ในสภาพที่เปลือยท่อนบน แล้วท่อนล่างห่อด้วยผ้าขนหนู เรือนร่างอันแสนเซ็กซี่นั้นเปียกไปด้วยน้ำ ถ้าให้เดาว่าฮิมซานไปทำอะไรมา ใครๆก็ตอบได้ ก็ฮิมซานอาบน้ำมาหน่ะสิ " ขอโทษที ฉันไม่รู้ว่านายมีแขกอยู่ " ฮิมซานพูดจบเขาก็ถอยหลังเข้าห้องโดยไม่พูดอะไร " นายว่ามาต่... " ผมหันไปพูดกับจงออบที่อ้าปากค้างเพราะอึ้งหรือเพราะอะไรกัน ผมจึงสะกิดจงออบเพื่อเรียกสติกลับมา หมอนี่ชักแปลกขึ้นทุกวัน เห้อออ " โอ้ะ ขอโทษครับพอดีผมช๊อค เอ่อ ช่างมันเถอะครับ มาถึงเรื่องของเราต่อเถอะครับ " จงออบชะงักนิดๆ แล้วค่อยเปลี่ยนประเด็นเพื่อพูดต่อ " ตกลงหมอนั่นต้องการอะไร " " แดฮยอนต้องการ... น้องชายของนายครับ" ห้ะะะ เมื่อกี้ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย ผมได้ยินผิดรึเปล่า " จุงฮงเนี่ยนะ ไอสวะเอ้ยยยยย มันกล้าดียังไงว้ะ มาขอน้องชายกู " ผมพูดด้วยความโมโห ก็แหงหล่ะ ถ้ามีคนขอน้องชายคุณไป คุณจะให้มั้ยหล่ะ ผมรู้มันเอาไปคงไม่เอาไปขัดถูพื้นหรือว่าใช้แรงงานหรอก มันก็ต้องเอาไปทำเมียของมันอีกคนหน่ะสิ ไอแดฮยอนมันเก่งเรื่องเสือสาวจะตาย สอยได้สอยเอา ผมไม่อยากให้น้องชายของผมที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ไปรับเสนียดจากมันหรอก นี่ขนาดผมไม่ใช่คนโดน ผมยังรังเกียจขนาดนี้ แล้วน้องผมหล่ะ เค้าจะเป็นยังไง ผมทำใจรับไม่ไหวจริงๆ " แล้วถ้าฉันไม่ให้หล่ะ มันจะทำอะไรเราได้ " " ก็ทำตามสัญญาที่เราให้กับมันไงครับ ธุรกิจของเรา ... ก็จะล้มเหลว " เอาจริงๆผมก็ไม่ได้หวงธุรกิจมากกว่าน้องหรอก ที่ผมต้องหวงเพราะมามี๊ของจุนฮงหน่ะสิ เขาฝากฝังไว้อย่างดี ถ้าผมเอาน้องผมไปแลก คุณน้าก็ไม่มีทางรู้ แต่ถ้าผมเอาธุรกิจไปแลก ทั้งผมและลูกน้องก็ได้กินก้อนแกลบกันหมดหน่ะสิ ผมไม่สามารถเลือกได้จริงๆ นี่ผมดูเลวมากเลยจริงๆ ผมทำใจไม่ได้ ที่จะให้จุนฮงไปเจออะไรอย่างที่ผู้ใหญ่เจอ ทั้งที่เค้ายังอายุแค่ 18 เองกระมัง " ฉันจะกลับไปจัดการเรื่องนี้กับมันด้วยตัวของฉันเอง ยังไงก็จองเครื่องที่ไวที่สุดก่อน ส่วนเรื่องฮิมซาน ฉันฝากนายดูแลด้วย ฉันกับฮิมซานพึ่งมาที่นี่ได้ไม่กี่วัน เค้าคงอยากไปเที่ยวอยู่ พาเค้าไปเที่ยวพาไปในที่ๆเค้าอยากไปด้วย แล้ว... จงออบ ฉันไว้ใจนายมากนะ ดูแลฮิมซานให้ฉันด้วย ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์บินมาถึงที่นี่ ขอบใจจริงๆ ฝากด้วยนะ " ผมพูดด้วยความเร่งรีบ แล้วหยิบเสื้อแจ็คเก็ตสีดำตัวโปรดขึ้นมาพาดบ่า แล้วออกไปยังสนามบินเพื่อจัดการเรื่องทุกอย่างให้เสร็จสรรพ โดยไม่บอกลาฮิมซานเลยแม้แต่คำเดียว คุณคงไม่ต้องเดานะ ว่าเหตุการณ์ต่อไปเป็นอย่างไร ระหว่างที่ฮิมซานอยู่กับจงออบเป็นอย่างไร ที่ผมฝากจงออบดูแลฮิมซานเพราะจะวัดใจทั้งคู่ ว่าจะหักหลังผมมั้ย เพราะผมรู้หน่ะสิ ว่าจงออบชอบฮิมซาน ผมจึงต้องวัดใจทั้งคู่โดยการทิ้งไว้ทั้งสองคน คงไม่ต้องเดานะ ว่าคนสองคนที่ชอบกัน อยู่ด้วยกันแล้วจะเกิดอะไรขึ้น